به چه جرأتی بگویم سخن از امام صادق            که بُوَد فزون ز فهم و خِرَدم مقام صادق

فلک است آستانش ملک است پاسبانش            خنک آن دلی که نوشد قدحی ز جام صادق

پـسـر امــام بـاقـر پــدر هــمـام کـاظـم            به عموم شیعه لازم بود احترام صادق

به مه ربـیع الاوّل بنـمود رخ به عـالـم            ملکوتیان رسیدند همه بر سلام صادق

بود او ستوده منصب به جهان رئیس مذهب            به خدا که زنده مکتب شده از کلام صادق

وطنش بود مدینه به عـلی سرور سینه            شده جمله اهل کینه و له از مرام صادق

نوۀ پیمبر است او، به زمانه سرور است او            چه فری که جعفر است او دل اسیر دام صادق

شده مکـتب تـولّا ز ولای صادق احـیا            که بـود هـماره بر پـا عـلم قـیام صادق

نـرسد شفـاعت او به نـماز کـاهلان را            تو ز گوش جان «کلامی» بشنو پیام صادق